понедельник, 15 сентября 2014 г.

11-րդ դասարանցիների նախագծեր մաթեմատիկայից

Նախագիծ 1 Ֆունկցիա
Ֆունկցիա: Օրինակ:Ֆունկցիայի բնութագրիչները: Օրինակներ: Ֆունկցիայի գրաֆիկը: Օրինակներ:
1.Ֆունկցիա
Ֆունկցիան հիմնական հասկացություն է, որը ցույց է տալիս մի փոփոխականի կախումը մյուսից.
Օրինակ` X թվային բազմությունում որոշված է f  թվային ֆունկցիա, եթե  այն X բազմության ամեն մի x թվի համապատասխանում է որևէ y թիվ ` y=f(x) x-ը և y-ը փոփոխականներ են, իսկ f-ը խորհրդանշում է x և y փոփոխականների կապը: 
x-ը անվանում են անկախ փոփոխական
իսկ y-ը կախյալ փոփոխական
X բազմությունն անվանում են f ֆունկցիայի որոշման տիրույթ և նշանակում D(f)-ով 
2Ֆունկցիայի Գրաֆիկ
Ֆունկցիայի գրաֆիկ է կոչվում կորդինատային հարթության բոլոր այն կետերի բազմությունը, որոնց աբսցիսները հավասար են արգումենտի արժեքներին, իսկ օրդինատները` ֆունկցայի համապատասխան արժեքնեին:
Օրինակ` կառուցենք y = x * (6-x) բանաձևով տրված ֆունկցիայի գրաֆիկը, որտեղ -1 ≤ x ≤ 5:
Կազմենք արգումենտի և ֆունկցիայի համապատասխան արժեքների աղյուսակը.
     x
-1
0
1
2
3
4
5
     y
-7
0
5
8
9
8
5

Կոորդինատային հարթության մեջ նշենք այն կետերըորոնցկոորդինատները բերված են աղյուսակումԴրանք միացնենք սահունգծովԿստանանք y = x * (6-x)  բանաձևով տրված ֆունկցիայի գրաֆիկը,որտեղ 1 ≤ x ≤ 5Որքան գրաֆիկին պատկանող ավելի շատ կետեր նշենք,և նրանք որքան ավելի խիտ դասավորված լինենայնքան ավելի ճիշտկկառուցվի ֆունկցիայի գրաֆիկը:


Նախագիծ 2. Գծային ֆունկցիաԲնութագիչներըգրաֆիկըՏրված երկուկետերով անցնող ուղղի հավասարումը:
2.Գծային ֆունկցիա
Գծային ֆունկցիա կոչվում է այն ֆունկցիանորը կարելի է տալ y = kx + b տեսքի բանաձևովորտեղ x-ը անկախ փոփոխական էիսկ k-ն և b-ն`ինչ-որ թվեր:Քննարկենք գծային ֆունկցիայի գրաֆիկի հարցըԸնդ որումկենթադրենքոր ֆունկցիայի որոշման տիրույթը բաղկացած է բոլորթվերիցԿառուցենք y = 0.5x - 2 գծային ֆունկցիայի գրաֆիկըԿազմենքx-ի և y-ի համապատասխան արժեքների աղյուսակը.

X
-6
-4
-2
0
2
4
6
8
Y
-5
-4
-3
-2
-1
0
1
2

Կոորդինատային հարթության վրա նշենք այն կետերըորոնցկոորդինատները նշված են աղյուսակում:
Նշված բոլոր կետերը գտնվում են մի ուղղու վրաԱյդ ուղիղը y = 0.5x - 2գծային ֆունկցիայի գրաֆիկն է:

Ընդհանրապես` Գծային ֆունկցիայի գրաֆիկը ուղիղ գիծ է:Գծային ֆունկցիայի գրաֆիկը կառուցելու համար բավական է գտնելգրաֆիկի երկու կետերի կոորդինատներըայդ կետերը նշելկոորդինատային հարթության մեջ և դրանցով տանել ուղիղ:

Charles Aznavour

Background
Aznavour was born Shahnour (or Chahnour) Varinag (Vaghinag) Aznavourian (Armenian: ՇահնուրՎաղինակ Ազնավուրեան) in Saint-Germain-des-Prés, Paris, to Armenian immigrants Michael Aznavourian (from Akhaltsikhe) and Knar Baghdasarian from Izmir,an Armenian Genocide survivor.His father spent his youth in Tbilisi where his family had moved for work (Charles's grandfather was a personal chef to the Governor General of Tbilisi). Later, after moving to France, Michael Aznavourian sang in restaurants before establishing his own Caucasian restaurant called Le Caucase. Missak Manouchian, a leader of French Resistance who was executed by the Nazis in 1944, had been a frequent guest at the Aznavourians' home, and Aznavourians had supported Misak and his wife Meliné when they were in hiding. Together with his wife, who was an actress, Michael introduced Charles to the world of theatre at an early age. Charles dropped out of school at the age of nine, already aspiring to the life of an artist. He began to perform at this time, and soon took the stage name "Aznavour". His big break came in 1946 when the singer Édith Piaf heard him sing and arranged to take him with her on tour in France and to the United States.[19]
Music
Sometimes described as "France's Frank Sinatra", Aznavour sings frequently about love. He has written musicals and about a thousand songs, and made more than one hundred records. Aznavour's voice is shaded towards the tenor range, but possesses the low range and coloration more typical of a baritone, contributing to his unique sound. Aznavour speaks and sings in many languages (French, English, Italian, Spanish, German, Russian, Armenian, Portuguese, Neapolitan), which has helped him perform at Carnegie Hall, in the USA, and other major venues around the world. He also recorded at least one song from the 18th century Armenian poet Sayat Nova, and a popular song, Im Yare in Armenian. Que C'est Triste Venise, sung in French, Italian (Com'è Triste Venezia), Spanish (Venecia Sin Ti), English (How Sad Venice Can Be), and German (Venedig in Grau), is one of Aznavour's most famous multilingual songs.
In 1974, Aznavour became a major success in the United Kingdom where his song "She" went to Number One in the charts. His other well-known song in the UK was "Dance in the Old Fashioned Way".


Aznavour and Norwegian singer Sissel Kyrkjebø performing in Vienna
Artists who have recorded his songs and collaborated with Aznavour include Édith Piaf, Fred Astaire, Frank Sinatra (Aznavour was one of the rare European singers invited to duet with him), Andrea Bocelli, Bing Crosby, Ray Charles, Bob Dylan (he named Aznavour among the greatest live performers he's ever seen),[2 Liza Minnelli, Elton John, Dalida, Serge Gainsbourg, Josh Groban, Petula Clark, Tom Jones, Shirley Bassey, José Carreras, Laura Pausini, Nana Mouskouri and Julio Iglesias. Fellow French pop legend Mireille Mathieu has sung and recorded with Aznavour on numerous occasions. In 1974, Jack Jones recorded an entire album of Aznavour compositions entitled "Write Me A Love Song, Charlie", re-released on CD in 2006. Aznavour and Italian tenor Luciano Pavarotti sang Gounod's aria Ave Maria together. He performed with famed Russian cellist and friendMstislav Rostropovich to inaugurate the French presidency of the European Union in 1995. Elvis Costello recorded "She" for the film Notting Hill. One of Aznavour's greatest friends and collaborators from the music industry is legendary Spanish operatic tenor Plácido Domingo, who often performs his hits, most notably a solo studio recording of "Les bateaux sont partis" in 1985 and duet versions of the song in French and Spanish in 2008, as well as multiple live renditions Aznavour's "Ave Maria". In 1994, Aznavour performed with Domingo and Norwegian soprano Sissel Kyrkjebø at Domingo's third annual Christmas in Vienna concert. The three singers performed a variety of carols, medleys, and duets, and the concert was televised throughout the world, as well as released on a CD internationally.
At the start of autumn in 2006, Aznavour initiated his farewell tour, performing in the US and Canada, and earning very positive reviews. Aznavour started 2007 with concerts all over Japan and Asia. The second half of 2007 saw Aznavour return to Paris for over 20 shows at the Palais des Congrès in Paris, followed by more touring in Belgium, the Netherlands, and the rest of France. Aznavour had repeatedly stated that this farewell tour, health permitting, would likely last beyond 2010; however as of December 2013, Charles Aznavour has continued performing all throughout the year, the world over. At 89, Aznavour is in excellent health, although admittedly 60 years on stage have made him "a little hard of hearing". He still sings in multiple languages and without persistent use of teleprompters, but typically sticks to just two or three (French and English being the primary two, with Spanish or Italian being the third) during most concerts. On 30 September 2006, Aznavour performed a major concert in Yerevan, the capital of Armenia to start off the cultural season "Arménie mon amie" in France. Armenian president Robert Kocharyan and French president Jacques Chirac, at the time on an official visit to Armenia, were in front-row attendance.


Charles Aznavour in concert (1988)
In 2006, 82-year-old Aznavour traveled to Cuba, where he, together with Chucho Valdés, recorded his new album Colore Ma Vie, presented at Aznavour's Moscow concert in April 2007. Later, in July 2007, Aznavour was invited to perform at the Vieilles Charrues Festival.
"Forever Cool" (2007), an album from Capitol/EMI, features Aznavour singing a new duet of "Everybody Loves Somebody Sometime" with the voice of the late Dean Martin.
Aznavour finished a tour of Portugal in February 2008. On 18 January 2008, he participated as guest vocalist with the contestants of the French reality show Star Academy and sang his famous Emmenez-Moi with contestant Jérémy Chapron. Throughout the spring of 2008, Aznavour toured South America, holding a multitude of concerts in Argentina, Brazil, Chile and Uruguay. Summer saw him in Quebec, and a return to Latin America followed in autumn.
An admirer of Quebec, where he played in Montreal cabarets before becoming famous, he has helped the career of Québécoise singer-songwriter Lynda Lemay in France, and has a house in Montreal. On 5 July 2008, he was invested as an honorary officer of the Order of Canada and performed the following day on the Plains of Abraham as a feature of the celebration of the 400th anniversary of the founding of Quebec City.
In 2008, an album of duets, Duos, was released. It is a collaborative effort featuring Aznavour and his greatest friends and partners from his long career in the music industry, including Céline Dion, Sting, Laura Pausini, Josh Groban, Paul Anka, Plácido Domingo, and many others.It was released on various dates in December 2008 across the world. His next album, Charles Aznavour and The Clayton Hamilton Jazz Orchestra (previously known as Jazznavour 2), is a continuation in the same vein as his hit album Jazznavour released in 1998, involving new arrangements on his classic songs with a jazz orchestra and other guest jazz artists. It was released on 30 November 2009.
Aznavour and famed Senegalese singer Youssou N'Dour, with the collaboration of over 40 of France's most celebrated singers and musicians, recorded a music video band aid (clip) in the aftermath of the catastrophic 2010 Haiti earthquake, titled "1 geste pour Haïti chérie".
In 2009, Aznavour also toured across America. The tour, named Aznavour en liberté, started in late April 2009 with a wave of concerts across the United States and Canada, took him across Latin America in the autumn, as well as the USA once again. In August 2011 Aznavour released a new album, Aznavour Toujours, featuring 11 new songs, and Elle, a French re-working of his greatest international hit, She. Following the release of Aznavour Toujours, 87-years old Aznavour began a tour across France and Europe, named Charles Aznavour en Toute Intimité, which started with 21 concerts in the "Olympia" theatre in Paris. On 12 December 2011 he gave a concert in Moscow State Kremlin Palace that attracted a capacity crowd. The concert was followed by standing ovation which continued for about 15 minutes.
In 2012, Aznavour embarked on a new North American leg of his "En toute intimité" tour, visiting Québec and the Gibson Amphitheatre in Los Angeles, the third-largest such venue in California, for multiple shows. The shows in New York were cancelled following a contract dispute.[39] On 16 August 2012 Aznavour performed in his father's birthplace Akhaltsikhe in Georgia. Part of the concert was broadcast on Georgian television.
On 25 October 2013 Aznavour performed in London for the first time in 25 years at the Royal Albert Hall; demand was so high that a second concert at the Royal Albert Hall has been scheduled from June 2014.In November 2013, Aznavour appeared with Achinoam Nini (Noa) in a concert, dedicated to peace, at the Nokia Arena in Tel Aviv. The audience, including Israeli presidentShimon Peres (Peres and Aznavour had a meeting prior to the performance), sang along.[42] In December 2013 Aznavour gave two concerts in the Netherlands at the Heineken Music Hall inAmsterdam.


Charles Aznavour, Armen Martirosyan and Djivan Gasparyan in Yerevan
Film
Aznavour has had a long and varied parallel career as an actor, appearing in over 60 films. In 1960 Aznavour starred in François Truffaut's Tirez sur le pianiste, playing a character called Édouard Saroyan. He also put in a critically acclaimed performance in the 1974 movie And Then There Were None. Aznavour had an important supporting role in 1979's The Tin Drum, winner of the Academy Award for Best Foreign Language Film in 1980. Aznavour starred in the 2002 movie Ararat playing Edward Saroyan, a movie director.

Անուշ պոեմի վերլուծություն

Հովհաննես Թումանյանը հայ ազգի պարծանքնեից մեկն է։Նրա գլուխգործոցներից մեկն է <<Անուշ>> պոեմը։<<Անուշ>> պոեմում Թումանյանը ներկայացրել է հին հայկական ավանդույթները, որոնցից գրեթե ոչինչ չի պահպանվել։ Պոեմի իմաստը սերն է։Անուշը սիրահարվել էր Սարոյին,որը վատ վերջաբան ունեցավ , նրա համար,որ նրանք ապրում էին այդ ավանդույթների ժամանակշրջանում։Անուշը ինքնքսպանությամբ  այսպես ասած փրկեց իր պատիվը։Այս պոեմով Թումանյանը ուզեցել է ասել թէ ինչ մեծ զգացմունք է սերը,որ հարկ եղած դեպքում հանուն սիրո կարելի գնալ նույնիսկ զոհաբերության։

Խուլիո Կորտասար

Գնդապետն ութսուն մարդ ունի իսկ ախոյանը հինգ հազար:
Վրանում գնդապետը հայհոյում է ու լալիսՀետո` ներշնչված թռուցիկի տեքստ է գրում:Իսկ փոստատար աղավնիները թռուցիկները շաղ են տալիս ախոյանի ճամբարի վրա:Երկու հարյուր հոգի անցնում են գնդապետի կողմըԱյնուհետև բախում է լինում ևգնդապետը թեթև հաղթանակ է տանումԵվս երկու գունդ անցնում են նրա կողմըԵրեքօր անց ախոյանն ութսուն մարդ ունի, իսկ գնդապետը`  հինգ հազարԵվ դարձյալգնդապետը թռուցիկ է գրումՆրա կողմն են անցնում 79 հոգի ևսԹշնամու բանակում լոկմեկն է մնումԼռությունԳնդապետը սպասում էԳիշերն անցնում է, թշնամին չիհանձնվումԳնդապետն իր վրանում հայհոյում է ու լալիսԱյգաբացին սուրը դանդաղմերկացնելով, թշնամին մոտենում է գնդապետական վրանինՄտնում է ներս ու տեսնում,որ գնդապետի բանակը փախել է:
·         Կետադրիր տրված տեսքստը
·         Եզրահանգում արա
·         Թարգմանիր Կորտասարից 10 միտք:

Գնդապետը այնպիսի բան էր գրում ախոյանի մասին, որ ախոյանի զինվորները հիասթափվում էին իրենից։

                                                           Թարգմանություն
1.Միայն նա, ով սպասում է, կարող է հանդիպել անսպասելիին:
2.Ես չեմ կարողանում խոսել երջանկության մասին, բայց դա չի նշանակում, որ չգիտեմ, թե դա ինչ է:
3.Չեմ ուզում մեռնել առանց իմանալու, թե ինչու եմ ապրել:
4.Մի պահ, և ծիծաղող մարդկային բերանը կարող է դառնալ սարդ և կծել:
5.Հոգու խորքում կարևոր է իմանալ, որ պետք չէ գնալ սահմաններից դուրս, որովհետև այնտեղ ոչինչ չկա
6.Չեմ ուզում փոխել նրան խոսքի մեջ:
7.Կյանքը սպասասրահ է:
8.Սերը հետաքրքիր է սկզբում, դեռ չի նշանակում հասկանալ:

9. Ոչինչ այդպես չի կուրացնում, ինչպես անսահման իրականությունը:
10.Ես լաց եմ լինում, որովհետև ուզում եմ լացել ոչ թե նրա համար, որ ինձ սփոփեն:
  

Ստեֆան Ցվայգ: Հարցարան:

Ոչառողջներըուժեղներըհպարտներըզվարթները չեն կարողանում սիրել:
Նրանց ինչի՞ն է դա պետքՆրանք ընդունում են սերն ու խոնարհումն ըստ հարկի,մեծամտորեն և անտարբերԵթե մարդը տրվում է նրանց ամբողջապեսնրանք դրամեջ չեն տեսնում ողջ կյանքի իմաստն ու երջանկությունըՈչնրանց համար դաընդամենը լրացում է իրենց անձիասես մազերի կամ ապարանջանի զարդարանք:Միայն ճակատագրից քշվածներինճնշվածներինթույլերինտգեղներին,մերժվածներին է կարելի իրապես օգնել սիրո միջոցովՆաով տալիս է իր կյանքըսիրունհատուցվում է այն ամենի համարինչ իրենից խլվել էՄիայն նրանք գիտենճշմարտորեն սիրել և ընդունել սերըմիայն նրանք գիտենթե ինչպես է պետք սիրել.համակերպումով և երախտագիտորեն
Հարցարան
  • Հակադրվիր տրված մտքին
  • Ինքդ մտորիր քեզ հուզողհետաքրքրող թեմայի մասին (կես տպագիր էջ)
  • Ցուցադրություն (պրեզենտացիակամ բաց դաս հետևյալ խորագրով՝Ստեֆան Ցվայգյուրահատուկ ստեղծագործողանհատ ու մտածող:

Ոչառողջներըուժեղներըհպարտներըզվարթները․ այս բոլոր մարդիկ էլ կարող են սիրել, և իմ կարծիքով բոլորն էլ կարող են ճշմարտորեն ընդունել սերը և սիրել։



Ստեֆան Ցվայգ

Ավստրիացի գրող, լրագրող, կենսագիր Ստեֆան Ցվայգը ծնվել է 1881թ. նոյեմբերի 28-ին Վիեննայում: Նրա հայրը տեքստիլային մանուֆակտուրա ուներ, իսկ մայրը բանկիրների ընտանիքից էր: Ծնողները երկուսն էլ հրեաներ էին, սակայն դա էական դեր չի խաղացել ապագա գրողի կրթության և դաստիարակության գործում, ինչպես ինքն է մի անգամ նշել` ծնողները հրեաներ էին միայն ծնունդով:
Ցվայգն ուսումնասիրել է փիլիսոփայություն Վիեննայի համալսարանում և 1904թ. ստացել դոկտորի աստիճան: Դեռևս ուսանելու տարիներին նա սեփական միջոցներով հրատարակում է իր բանաստեղծությունների առաջին ժողովածուն` «Արծաթե տողեր» (1901), իսկ համալսարանն ավարտելուց հետո լույս է տեսնում նրա նովելների առաջին ժողովածուն` «Էրիկ Էվալդի սերը» (1904): Ստեֆան Ցվայգը շատ է ճանապարհորդել: Համալսարանն ավարտելուց հետո նա մեկնում է Անգլիա և Ֆրանսիա, այնուհետև Իտալիա և Իսպանիա, եղել է նաև Հնդկաստանում, Հնդկաչինում, ԱՄՆ-ում, Կուբայում, Պանամայում: Առաջին աշխարահամարտի վերջին տարիներին ապրում է Շվեյցարիայում, իսկ պատերազմից հետո հաստատվում է Զայլցբուրգում:
Աշխարհամարտի տարիներին Ցվայգը հանդես է գալիս որպես ակտիվ պացիֆիստ` գրելով և հրատարակելով հակապատերազմյան նովելներ և հոդվածներ: 1920-1930թթ. նա աշխարհի ամենահայտնի գրողներից էր: Այդ թվականներին լույս են տեսնում նրա` կենսագրությունների եռահատորյակը` «Աշխարհը կառուցողները», «Երեք վարպետ: Բալզակ, Դիքենս, Դոստոևսկի» (1920), «Պայքար խելագարության դեմ: Գելդերլին, Կլեյստ, Նիցշե» (1925), «Իրենց կյանքի երեք երգիչ: Կազանովա, Ստենդալ, Տոլստոյ» (1928): Բացի այս եռահատորյակից Ցվայգն առանձին գրքերով հրատարակել է նաև այլ կենսագրություններ` այդ թվում «Էրազմուս Ռոտերդամցու տրիումֆը և ողբերգությունը» (1934), «Մարիա Ստյուարտ» (1935) և այլն:
Գրողին մեծ հռչակ են բերել նաև նրա նովելները` «Ամոկ» (1922), «Անծանոթուհու նամակը» (1922), «Զգացմունքների խառնաշփոթ» (1927), «Մարդկության աստեղային ժամերը» (1927) «Մենդել-գրավաճառը» (1929), «Շախմատային նովել» (վերջացրել է 1941թ.):
Ցվայգը ծանոթ է եղել ժամանակի հայտնի մտավորականների հետ` Էմիլ Վերխան, Ռոմեն Ռոլան, Օգյուստ Ռոդեն, Թոմաս Ման, Զիգմունդ Ֆրեյդ, Մաքսիմ Գորկի և այլք:
1934թ. Ստեֆան Ցվայգը և նրա երկրորդ կինը` Լոթե Ալթմանը, թողնում են Զայլցբուրգը` զգուշանալով ֆաշիստական ռեժիմից: Նրանք տեղափոխվում են Անգլիա, սակայն այնտեղ էլ իրենց ապահով չզգալով` կտրում են Ատլանտյան օվկիանոսը և հասնում Լատինական Ամերիկա: Կարճ ժամանակ ապրելով նաև ԱՄՆ-ում` 1940թ. հաստատվում են Բրազիլական Պետրոպոլիս քաղաքում: Արտագաղթի տարիներին Ցվայգը հրատարակում է «Հանդիպումներ մարդկանց, գրքերի, քաղաքների հետ» (1937) էսսեների և քննադատական ելույթների ժողովածուն, «Մագելանի սխրագործությունը» (1938), «Սրտի անհամբերությունը» (1939) վեպերը, «Երեկվա աշխարհը» (1944) հիշողությունների գիրքը:
Չկարողանալով տանել բաժանումը հայրենիքից, աշխարհում տիրող անհանդուրժողականության և պատերազմական մթնոլորտը` 1942թ. փետրվարի 23-ին Ստեֆան Ցվայգը և նրա կինը ընդունելով քնաբերի մեծ չափաբաժին` ինքնասպան են լինում:

Պատմության անհատական առաջադրանք

Հայոց Ցեղասպանություն

Հայոց Ցեղասպանություն կամ Մեծ Եղեռն (թուրք.՝  Ermeni Soykırımı, Թուրքիայիկառավարող ուժերի կողմից կազմակերպված ցեղասպանություն [1][2] էորիարդյունքում 1892-1923 թթ.-ներին[3] զանգվածային տեղահանության է ենթարկվել ևբնաջնջվել Օսմանյան կայսրության նահանգներիայդ թվում՝ ԱրևմտյանՀայաստանիհայ բնակչությունը։ Պայմանականորեն Ցեղասպանության օր էհամարվում 1915 թապրիլի 24-ըերբ Կոստանդնուպոլսում ձերբակալվեց 600հայազգի մտավորական։ Մեծ Եղեռնը հրեական Հոլոքոստի հետ մեկտեղ աշխարհումամենաշատ ուսումնասիրված ցեղասպանությունն է։
Առաջին աշխարհամարտը հնարավորություն է ընձեռում Երիտթուրքերին հաշվեհարդարլինել կայսրության հպատակ հայերի հետ՝ իրականացնելով դեռևս 1911թ.Սալոնիկ քաղաքում տեղի ունեցած գաղտնի ժողովի որոշումը։ Այն նախատեսում էր, որ կայսրության տարածքում բնակվող մահմեդականները պետք է թուրքացվեն, իսկ քրիստոնյաները՝ բնաջնջվեն։ Ծրագրի հեղինակներն էին Թալեաթ փաշան (ներքին գործերի նախարար), Էնվեր փաշան (ռազմական գործերի նախարար), Ջեմալ փաշան Պաղեստինի ճակատի հրամանատար), Բեահեդդին Շաքիրը բեյը (երիտթուրքական կենտրոնական կոմիտեի անդամ) և ուրիշներ։ Մտադրվելով ոչնչացնել հայերին՝ նրանք ցանկանում էին վերացնել Հայկական հարցը ։ Հայերը և Հայաստանը արգելք էին հանդիսանում Երիտթուրքական ծրագրի ճանապարհին։ Նրանց երազած <<Մեծ Թուրանը>>-ը պետք է ձգվեր Բոսֆորից մինչև Ալթայ։ Առաջին աշխարհամարտի տարիներին Երիտթուրքերը ջարդեր էին կազմակերպում նաև կայսրության ներքո գտնվող  ասրիների, հույների և արաբների  նկատմամբ։ Մինչև ցեղասպաությունը երիտթուրքերը սկսեցին հայերի և կայսրության տարածքում գտնվող այլ քրիստոնյանների զինաթափումն ու ոչնչացումը։ Օսմանյան Կայսրությունում ծառայող քրիստոնյաները պարտադրաբար կատարում էին ամենադաժան հյուծալի աշխատանքները։ Այնուհետև տանում էին հեռու և գնդակակոծում։ 1915  և հաջորդ տարիների իրադարձությունները միանշանակ որակվում են որպես ցեղասպանություն։ Այն ցեղասպանություն էր, քանի որ պետական մակարդակով ծրագրված էր մի ամբողջ ազգի՝ հայ ժողովրդի բնաջնջում, ֆիզիկական ոչնչացում։ Այն XX դարի առաջին ցեղասպանությունն էր, աննախադեպ իրադարձություն, որը տեղի ունեցավ հայերի հետ։ Այս անհերքելի փաստը համառորեն չի ընդունում Թուրքիայի կառավարությունը։ Վերջինին հետևելով՝ անտեսման քաղաքականություն է վարում նաև աշխարհի պետությունների մեծամասնությունը։
Հայերի տեղափոխումը Մեզիրեի բանտը թուրք զինվորների կողմից։ Խարբերդ, Հայաստան, Օսմանյան
Հայոց ցեղասպանությանը հաջորդած դատավարությունների մասին մանրամասն տեղեկացնում է ”Հայերի ցեղասպանությունը ըստ երիտթուրքերի դատավարության փաստաթղթերի“ գիրքը (1988թ.)։ Գրքում ներկայացվում են մեղադրյալ կողմերի երկխոսությունները, ցեղասպանությանն առնչվող մի շարք փաստաթղթեր և փաստեր։ Հարկ է նշել, որ դատաքննական նյութերը ամբողջական չեն, քանի որ ոչ բոլոր փաստերն են տպագրվել "Թաքվիմ-ի վեքայի"-ի հավելվածներում։

ՄԻՆՉԵՒ 1908 ԹՎԱԿԱՆ

1877 թվականին սկսվեց հերթական Ռուս-թուրքական պատերազմը, որի արդյունքը եղավ ։ Ըստ Սան ստեֆանոյի պայմանագրի այդմ, հայաբնակ Կարսի վիլայեթը անցնում էր Ռուսաստանին, իսկ Թուրքիան պարտավորվում էր հայերով բնակեցված տարածքներում կատարել տնտեսական բարեփոխումներ։ Սա համեմատաբար ձեռնտու լուծում կլիներ հայերի համար, սակայն արևմտաեվրոպական պետությունները՝ մտահոգված լինելով Ռուսաստանի հաջողությունների մասին, հակամարտող կողմերին նոր բանակցությունների հրավիրեցին՝ այս անգամ արդեն Բեռլինում։ Այս ժամանակաշրջանում Օսմանյան կայսրությունում բնակվում էր շուրջ 2 500 000 հայ։ Բեռլինյան բանակցությունների ժամանակ Հայաստանի բարեփոխումների ծրագրի իրականացումը հանձնարարվեց բացառապես Թուրքիային։ Ծագեց Հայկական հարցը, որը ենթադրում էր եվրոպական պետությունների աջակցությունը հայերին և, հետևաբար, հայերի վիճակի բարելավումը։ Բայց, ինչպես ցույց տվեց ժամանակը, այն ունեցավ հակառակ ազդեցությունը։ Եվրոպական դիվանագիտությունը սկսեց գործածել Հայկական հարցը որպես Թուրքիային ճնշելու գործիք, իսկ թուրքական կառավարությունը որդեգրեց նոր ռազմավարություն։ Այն Հայկական հարցի վերացման համար որոշեց ընտրել հայ ժողովրդին բնաջնջման տարբերակը։ Այդ նպատակով ստեղծվեցին “համիդիե” կոչվող ավազակային խմբեր, որոնց հանձնարարված էր ասպատակել հայկական հողերը։ Խստացվեց հայահալած քաղաքականությունը։ Այս քաղաքականության անմիջական կրողը դարձավ սուլթան Աբդուլ Համիդ 2-ը, որի նախաձեռնությամբ 1895-1896 թթ. սկսվեցին հայերի առաջին զանգվածային ջարդերը։ Այս իրադարձությունների մասինԷրզմումում Անգլիայի հյուպատոս Քլիֆորդ Լյորդ ասել է. «Սուլթանի հայ հպատակները բառացիորեն անպաշտպան են, ինչպես գայլերով շրջապատված ոչխարի հոտը»։‌ Մինչև առաջին աշխարհամարտի սկիզբը հայերի թիվը հազիվ էր հասել 100000-ի։ Այս տարբերությունը բացատրվում է ստիպողական գաղթերով, որոնք տեղի են ունեցել 1894-1921 թթ.։ Դրանք տեղի ունեցան Թուրքահայաստանի բազմաթիվ քաղաքներում ու գյուղերում։ Ջարդերին զոհ գնաց մոտ 300 000 հայ։ Մոտավորապես նույնքան հայեր էլ հարկադրված գաղթեցին իրենց հայրենիքից՝ 100 000-ը՝ Ռուսաստան, իսկ 200 000-ը՝ Ամերիկայի, Եվրոպայի, Աֆրիկայի և Ասիայի տարբեր երկրներ։ Պահպանվել են փաստեր և վկայություններ նաև շուրջ 200 000 հայերի բռնի մահմեդականացման մասին։‌

   
1965 թ.՝ Ցեղասպանության 50-րդ տարելիցին, Հայաստանում ծագեց հուշահամալիր կառուցելու միտքը։ Երկու տարի անց Երևանում՝ Հրազդան կիրճի մոտ գտնվող Ծիծեռնակաբերդ բլրում, ավարտվեց ճարտարապետ Արթուր Թարխանյանի նախագծած (Ս. Քալաշյանի համահեղինակությամբ) հուշահամալիրի կառուցումը։ 44-մետրանոց քարակոթողը խորհրդանշում է հայ ազգի վերածնունդը, իսկ 12 քարակոթողները՝ կորցրած 12 գավառները, որոնք այժմ գտնվում են Թուրքիայի կազմում։ Այդ 12 քարակոթողներն առաջացնում են կոն, որի կենտրոնում 1,5 մետր խորության վրա վառվում է անմար կրակը։ Համալիրի մոտ է գտնվում 100-մետրանոց պատ, որի վրա փորագրված են այն քաղաքների ու գյուղերի անվանումները, որոնցում տեղի են ունեցել կոտորածները։
1995 թ. հուշահամալիրին կից բացվեց ցեղասպանության թանգարանը,, որը նախագծել են ճարտարապետներ Քալաշյանը և Մկրտչյանը։ Թանգարանում ներկայացված են որոշ լուսանկարներ, որոնք արել են գերմանացի լուսանկարիչները (այդ թվում՝ Արմին Վենգների արած լուսանկարները)։ Թանգարանից ոչ հեռու գտնվում է պուրակ, որտեղ արտասահմանյան քաղաքական գործիչները ծառ են տնկում ի հիշատակ զոհերի։
Ամեն տարի ապրիլի 24-ին՝ Հայոց ցեղասպանության զոհերի հիշատակի օրը, հարյուր հազարավոր մարդիկ այցելում են հուշահամալիրը և ծաղիկներ դնում անմար կրակի շուրջը։ Շնորհիվ հայ համայնքների՝ ամբողջ աշխարհում կառուցվել են հուշահամալիրներ։